maandag 2 januari 2017

en tenslotte is de verbeelding niet meer aan de macht

Bij het schrijven van deze blog ben ik uitgegaan van alle bijkomstigheden die er komen kijken of aan het licht komen wanneer het erom gaat het verhaal te doen van de mens die ik, Clemens, ben, ben geweest of mag zijn, om niet te zeggen dat ik aan de hand van de overwegingen die de inhoud van de diverse posts uitmaken ben terecht gekomen bij waar ik nu ben geraakt: het gewone besef van mijzelf als de mens in zijn beleving van die hij is, en minder interessant zal het zijn telkens zoiets te formuleren als 'die ik ben'. Eerder is het geboden op deze plaats in de ontwikkeling van mijn denken te refereren aan de heilige Mozes, die geroepen werd in de woestijn en naar het land Egypte werd gezonden, moest terugkeren om zijn volk te bevrijden uit de slavernij, en aan wie werd gezegd dat wanneer hem gevraagd zou worden wie hem had gezonden te antwoorden dat 'Ik ben' hem had gezonden, de God die niemand daarvoor had gekend in zijn aspect van de Eeuwige, degene die altijd met ons is en zal zijn en is geweest.

Het moge dan zo zijn dat er een zekere belangstelling bestaat voordie persoon die ik voorgeef te zijn zowel voor mijzelf als voor anderen, op zichzelf gaat daarvan geen enkele betekenis van waarde uit wanneer er niet aan toegevoegd wordt een egdahcte omtrent de bron van waaruit die persoonlijkheid over zichzelf spreekt en schrijft, om niet tezeggen dat het uiterst vermoeiend is en nogal zinloos zichzelf te benoemen tot de autoriteit over woorden, die tenslotte afkomstig zijn niet van een bron buiten zichzelf maar van een autoriteit die hoger is, waarvan het bekend is dat die te omschrijven, die een naam te geven, niet behoort tot de mogelijkheden die een mens vanuit zijn eigen denken kan ontdekken, maar die zich alleen wanneer hij dat wil en geeft alsof het een geschenk ten vrede is kenbaar maakt. En het is ook niet dan in die vraag en met dat antwoord dat ik al die tijd dat ik aan dit blog werkte en erop studeerde heb geleefd en mij die vragen heb gesteld en daarop die antwoorden heb gevondne die ik vanaf nu en voor de toekomst ook kenbaar en inzichtelijk wil maken.

De eenheid van die twee aspecten van de identiteit, en dit geldt voor de vraag daarnaar die iedereen wel van zichzelf kent, het voor zichzelf zijnde en datgene dat zich naar buiten toe toonde, was er niet altijd toen ik een begin maakte met deze blog, er de naam van bedacht en er een titel aan gaf. Het feit dat ik mijzelf voor zoveel vragen zag gesteld, met zoveel vragen werd geconfronteerd betreffende die hij dan wel mocht zijn waarover ik zo nadacht, maakte, dat ik met gedrevenheid aan deze blog heb gewerkt op zoek als het ware naar een waarheid die er in de wijze waarop ik mij de inhoud van deze blog had voorgesteld natuurlijk nooit kon zijn, althans niet te beschrijven is voor gewone mensen: noch wat er over iemand wordt verteld, noch wat zijn zelfreflectie hem verteld heeft ooit een blijvende betekenis  die van waarde is wanneer het erom gaat een beeld zich te vormen van de persoonlijkheid van een mens, van datgene wat hem zowel voor zichzelf als naar buiten toe laat zijn wie hij in die werkelijkheid die voor ons het terrein vormt van de wereld waarin wij leven, is. Alleen in de loop van het gewone bestaan, in de dagen die hem gegeven zijn om te leven, verschijnt telkens  een beeld van wie een mens mag zijn, die hij naar zijn eigen gevoel en overeenkomstig hetgeen anderen die hem kennen over hem denken, is, ik noem dat laatste liever wie hij als mens vertegenwoordigt.