 |
| Bonn - Koblenzer Tot mit Waffen des Prinz-Bischoff Clemens Augustus |
Zodanig uitgegroeid is dit fenomenaal geschieden dat ik mij heden mag verstaan als ene die zijn eigen erfgenaam is geworden, gezien de omstandigheid te zijn betrokken in het vernieuwende denken over deze zakelijke dingen die ons land blijven behelzen naar traditie en naar historische verantwoordelijkheid is zo een analogie als dit erfrechterlijk begrijpen als een voordelige situatie te beschouwen, waarmee ik stelde hedenavond vast dat het nu mij op die plaats van oorverdovende centraliteit geworden is tot een situationeel begrijpen dat onszelf te verdienen aan onszelf het open staat op dit ontstane machtsvacuüm van buienlands karakter in te gaan. De humor van het geval wil dat he thans in Europees verband als devies luidt: hoe dient men zich de Spiegelzaal van het Chateau de Versailles voor te stellen indien niet het oog doch het oor die vrede van de natiën verdient waartoe geen enkele concertzaal toegang biedt bij mijn voorkennis?
...en voel ik mij geroepen in mijn wezen in die zo concentrisch gebleken circulatuur van mijn belevingen waaruit ik telkens mijn conclusies trek en te noteren vermag dat het mijn plicht geworden is de vrijheid te handhaven in juist die persoonlijke vertegenwoordiging die mij wezen uitmaakt, een beleven waarnaar ik nu juist met allen om mij heen zovele jaren heb verlangd. Als methode van aandacht en techiek van handelen wil ik aangeven en betekenen dat ik die vrijheid die mij is geschonken wil implementeren in een impertief naar het persoonlijk verleden, dit stel ik logisch vast een gewoonte te zijn binnen de psychologie om het individu te bevrijden van zijn problematisch denken, voelen en sociaal bewegen,. De wereld moest ook eens temeer beseffen voor hoevelen en in welke omvang de Joseph-problatiek van het cynisme in het Rode Leger heeft postgevat.
Ik kan derhalve op geen andere wijze mij het inzicht toeëigenen in de omstandigheden van betrekking en betrekkelijke waarde wat het mijn taak en mijn mogelijkheden en beperkingen betreft dan mij voor te houden dat ik daartoe in de ruimste zin op mijn plek te Heemstede village dien te blijven, ik heb er altijd in berust slechts de mogelijkheden te kkunnen gebruiken om te resideren op het verblijfsadres, maar meer en meer voel ik mij op 5 thuis en in den lande hebben velen hier hun vrede in mogen vinden dan wel ermee leren leven. Wie eerder naar een paleis uitzagen schenk ik het te bedenken dat maar in één paleis mij een tekort met zich mee lijkt te brengen, dat ik vanaf mijn 14e levensjaar in de bekendheid van het Paleis Kneuterdijk verblijf hield, en dat ik Soestdijk na het bezoek in 1977 in 2014 reeds heb benaderd of daar wellicht mogelijkheden voor een wat ruimer te bestellen verblijf zijn gelegen, en dat mij gedachtenleven zich sinds nog niet zo lang gedurig verbindt met het Johande Witt stadspaleis te 's Gravenhage, als zoon van een bouwkundige weet ik er alles van, ook dat een aannemer nooit wil wonen in de utiliteitsprojecten die hij zelf heeft neergezet, slechts in het Bartoplottihuis heeft de prins zijn vrede mogen beleven toen het daar nog HetToneelmuseum heette.
Daarin de situatie de baas te bijven dat er wellicht wel andere mogelijkheden zijn waarvan ik ook wel begrijp dat op mijn belissing of mijn vraag voor een waarheen? te verwachten valt, ik stelde die vraag wel vaker en kreeg dan te horen dat men niet wist waarop ik doelde, het is eerdereen politiek van nu of nooit gehalte te noemen waar wij op dit moment mee bezig moeten zijn en zo geldt dat eveneens van regerigszijde te geschieden, de wet van de communicerende vaten beschrijft hoe de gemiddelde leek de zakelijkheid en logistiek in mijn vertoog kan begrijpen of zich voorstellen, ik meen, ik voel mij geblokkeerd omdat ik het Binnenhof niet geacht wordt te mogen betreden en de meeste openbare ruimten van belang van mij de aankoop van een entreebiljet vragen, Europa, Europa, wat hebt ge met het Vaticaan gedaan? Ook wil het de overheid denkelijk niet naar de burger komen. Maar dat het niet in de rede ligt het ene verbindingsgehalte van onvrij karakter te verruilen voor het andere mag toch wel duidelijk zijn geworden. Pas als er mij iets voor ogen zou staan dat te verrichten valt in een rechtmatig zinsverband, dan zou ik mij met de auto die nu voor mijn deur staat kunnen laten vervoeren naar een localiteit, waarvan ik reden heb bevonden er naar toe te gaan met de verwachting dat er een missie daar te vervullen valt. Darmee heb ik embed een beeld waardoor ik begrijp dat het eens te meer zinvol zou zijn om die wens die ik heel goed versta in ons volk te leven van antwoord te dienen. In 1815 werd hetgeen de gemoederen vandaag wordt ingedacht reeds eenmaal gedaan, uitgeroepen en van getekend bewijs voorzien, die gezonden is treedt niet in de plaats van die hem zond. Pas na de erkenning dat ik een burgerkoning ben geworden zie ik het zitten zoals dat heet om te willen verschijnen in persoon.
Van de Christus staat geschreven dat hij zich dikwijls terugtrok in de woestijn om er te bidden, laat ons derhalve dat patroon ook begrijpen in die zin welke zich voltrekt aan ons land, evenwel met dien verstande, dat in plaats van zand en rots men in het landschap aantreft klei, veen en wilgenbos, rietkragen, grasland en landbouwvelden, koeien en varkens en pluimvee, maar vooral veel water, omstandigheden die maken mij tot een cultuurleeuwin hetgeen om begrip van implicaties vraagt.
Er valt altijd wel wat te doen voor een Clemens de Buer al was het maar een boodschap voor de buren, het landsbelang in specifieke zin worde het gegeven van de 5e november en dient op radio en teevee te beschouwen te zijn als ter hand genomen. Van könig Ludwig II is ons alleen maar een foto bekend, geen enkele ruimte welke de man ooit in officiële zin betrad.
Het is maar jammer dat Clemens heeft zich bezonnen dat hij geen reden heeft aangetroffen in de puinhoop zich te begeven naar een kerkgebouw dat als tentoonstellingsruimte dienst doet, een Nieuwe Kerk vindt men eveneens in de stad Haarlem en een herhaling van gebeurtenissen in een recht aan anderen gegeven zie ikniet zitten, weij doen niet aan broodroof. Het ligt voor de hand, zo geef ik het toe, daarover zich te bezinnen, maar dat dan liever in collectieve zin, denkelijk om de therapeuten van het volgende seizoen vast een hak te kunnen zetten, begrijpen jullie nu eigenlijk wel waarover dit alles ging en gaat of is er tussen de oren wat aan de hand?
Zijn plaats in de goede zin des woords te kennen is toch wel naar het mij de verwachting is geworden het eerste beginsel in het principe dat zich aandient als om een waarde te dienen en een als uitgangspunt te handhaven beschikbaarheid met zich mee breng tevens - ook al omdat wij gevoeliger mensen zijn dan die in de wijze van ons gedachtenpatroon wij in vroeger jaren zijn geweest weiger ik over één nacht ijs te gaan, bijgeloof beheerst de Hervormig al te dikwijls..neen, dat Jimmy hier wil slapen, ik kan het nauwelijks geloven, hoera, hoera, wat fijn, niewaar?
En wat valt er niet aan goeds te denken van een steelguitar concert op de Prinsengracht als stimulans voor een stad die altijd meer zich heeft verwacht dan waar te maken valt, bij geval er meer te zeggen nog valt over de politieke omstandigheden van belet zou ik willen stellen: kijk eerst eens naar jezelf en de eigen politieke idee, een vastgeroeste cultuur te moeten overnemen van een idolatrisch Nederland valt niet mee. Is er nog meer rommel in de box? Lompen, metalen, vodden, benen, oud roest, schillen, huisraad, hout soms? Het gaat zo niet langer vormt een zinsnede die ik wens niet langer over te vernemen, eigen schuld, dikke bult, of hadden jullie liever allemaal een kankergezwel zo groot als een duivenei in de nek willen krijgen? Met een zalfje en een aspirien komt de winter door de Willemien. Ik, de Clem, hoop dat niet en 'zij' ook niet. Lang leve de lol. Maar zonder woorden, dat nooi weer!
 |
| Iphigenie von Tauris - Palast Sanssousi - Berlin |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten