 |
| landschap aan de Bodensee |
Hoewel het geloof ik niet tot mijn gewoonten behoort mij al te dikwijls uit te laten over hetgeen zoal in de kerken leeft en bezig is zich te ontwikkelen, meen ik dat ik dit op dit punt in onze vaderlandse geschiedenis aangeland toch wel met een gerust hart kan doen. Het zal niet zo zijn dat mijn person behoort tot een groep die zich verontrust gevoelt: verontrusting in mijn geloofsleven, het is wel eens zo geweest, maar feitelijk komt deze emotie en alles wat daarbij hoort in mijn boekje niet voor. Wat dat betreft, zou je zeggen, zitten we dus goed, want het is meestal zo geweest dat waneer Clemens iets mankeerde of te klagen had tenminste zijn wereld, die soms nogal groot kan zijn, in de brand vloog. Indien het namelijk de Here is die hem deed zenden en hem geroepen heeft, zo redeneert men thans, wat zouden wij dan nog vrezen? Nee, kan ik bevestigen, te vrezen valt er van mijn kant niets. Maar niet bij toeval geschieden deze dingen in ons land en aan ons land, die wij zien. En niet zonder reden heeft de Here mij geroepen om af en toe daarvan de bedoeling duidelijk te maken. Toch zeker wel gebeuren deze dingen aan ons, zo mogen de gelovigen - want daar draait natuurlijk alles om, terwille van en ook vanwege dat gelovig aanvaarden dat vooral Nederlanders zo eigen is ontvangen wij deze vernieuwing voor die dinggen waarin wij geloven, de waarden van ons bestel die ons toekomen - concluderen met een gerust geweten, en zal daar een bedoeling mee zijn die niet alleen verwijst naar het verleden, niet alleen ons bevestigd dat wij dan toch wel een goed volk in een uitverkoren land zijn, met allen en alles wat daar de laatste jaren bij gekomen is en bij kwam kijken, maar ook naar een toekomst die eraan te komen staat.
 |
| Venus en Amor en de bok |
Het gaat er natuurlijk eveneens om, dat wij verstaan, dat deze omstandigheid waarin blijkt dat het lot ons gunstig gezind is deze keer, en er zijn er nog die dat niet kunnen geloven, dat die begunstiging ons een bepaalde verantwoordelijkheid toebedeelt, ons land in zijn geheel een missie geeft, aan de leden van onze volksgemeenschap een opdracht, die toch zeker meer zal zijn dan alleen maar braaf te zijn en dat te blijven. Het geeft ons land de opdracht, zoals dat ook altijd zo is geweest, om als een teken er te zijn voor de wereld, in de wereld, dat God met ons land en dus met die wereld waarin wij leven, wij bedoelen niet de globe of zo'n voorstelling van zaken, een nieuwe weg is ingeslagen, opnieuw heeft willen beginnen. En dat nu houdt niet alleen een versterking van het bestaande financieel krediet in, dat is een zaak der mensen, maar ook een uitdragen van het opnieuw door ons gevonden krediet zowel voor de schepping, als voor die nieuwe wereld welke in een opnieuw begrijpen van een nieuwe aarde deze in vertegenbwoordigende zin verschijnende, een tonen dat naar buiten toe van ons gevraagd wordt dat er behalve tweedracht en strijd zoveel meer mogelijkheden zijn die werden meegegeven op die weg welke de Here met de mensen gaat, om zich het land toe te eigenen en zich daar te vestigen, het nieuwe land voor ons, zelfs indien dat niet zo duidelijk was beloofd.
 |
| Nicolas Poussin - 'et in Arcadia ego' |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten